Bahar Ya?murumdun

"Yaln?zl???n kuytu kö?esinde kaleme tutunmak s?k? s?k?ya. Sana dökemedi?im içimi sayfalara ha?iyeler dü?e dü?e bo?alt?vermek. Kayg?lar?, kuruntular?, gergef i?lemeli bohçalarda saklanan mazinin y?llanm?? hat?ralar? niyetine kay?t dü?mek kâ??da. Hikâye oluyor yaz?nca duygular?m. ?imdi neresinden ba?lasam hikâyenin?" sorusuna yan?t aramak üzere "Bahar Ya?murumdun" diyerek ba?l?yor sözlerine Osman Alagöz... Hassas ve duyarl? bir kalbin, harflere usulca serpi?tirilmesiyle olu?an hikâyeler, ney’e üflenen bir ate? yal?m? gibi yak?yor yüre?in tortusunu. “Bir Zahra Vakti”nde “Gurbet Semalar?”ndan kayan bir y?ld?z?n “Ölüm Bu?usu” ku?at?rken “Kalbin Do?usu”nu, “Saatleri Kurmak Gerek” s?rr?na vas?l oluyorsunuz “Ye?eren Rüyalar” da. "Kim okur ?imdi yazg?m? ta??yan hikâyemi? Kim dinler bir yaz?c?n?n kendinde ba?lay?p kendinde biten defterinin ha?iyesini? Yoksa ya?anm??l?klar bir ba?ka gönle kelime kelime ak?nca yeniden mi canlan?r? Yeni bir renge mi bürünür ibretlik bir k?ssa gibi?"