Klucz wiolinowy

Pogo? za nim, to najpi?kniejsza przygoda, jaka mog?a mi si? do tej pory przytrafi? Klucz to symbol wyj?tkowo pojemny. Mie?ci si? w nim w?adza, dozór, opieka, wierno??, wyzwolenie, uwolnienie, otwarcie i zamkniecie, wi?zanie i rozwi?zywanie, wtajemniczanie i tajemnica i tak dalej i tym podobne. Co powy?sze wyja?nienie ma do najnowszej ksi??ki Jaros?awa Wojciechowskiego? Je?eli dobrze przyjrze? si? jego prozie, to wszystko. Tylko szuka? i odgadywa?, co dusza zapragnie. Czym ta ksi??ka jest? Pewnie nikogo nie zaskocz?, je?li powiem, ?e pogoni? za wysublimowan? przygod?, która tylko nielicznym jest dana. Prób? uwolnienia od dobrze znanej ka?demu cz?owiekowi codzienno?ci z jego problemami i wynaturzeniami. Sposobem odnalezienia odskoczni, aby nie utraci? w sobie intuicyjnego patrzenia na ?wiat. Jak? Otó? autor daje nam do r?k opis spotkania kilkorga przyjació? – artystów, bior?cych udzia? w szalonym performance tworzonym na u?ytek chwili, tu i teraz, na naszych oczach. Nie?atwo nad??y? za zmieniaj?cymi w tempie kalejdoskopowym barwami, scenami, nastrojami. Rozum podsuwa skojarzenia, wyobra?nia poszukuje tego, co autor ukry?. „Klucz wiolinowy” to ksi??ka o w?adzy nad wyobra?ni?. To ona pozwala bohaterom powo?ywa? do ?ycia to, co w istocie martwe, jak chocia?by piaskow? rze?b? wiolonczelistki, która towarzyszy wydarzeniom niczym muza, aby wreszcie powo?ana aktem twórczym do??czy? do gry swój instrument. To w?adza nad wra?liwo?ci? artystów potrzebuj?cych do istnienia czego? wi?cej ni? codzienno?ci. Wype?niaj? oni swoj? rol?, tworz?c szalon? sytuacj? artystyczn? z ta?ca, muzyki i malarstwa, po to, aby ukszta?towa? sztuk? ?yw?, przepe?nion? emocjami, ale ulotn?, bo jej wynikiem nie jest nic rzeczywistego. ?lady pozostaj? w duszy.