Czwarta Koncha

Pod?u?ne konchy, muszle l?ni?ce ?yw? glazur? w kolorze cr ème brûlée, podp?ywaj? pewnej ciep?ej, grudniowej nocy, roz?wietlonej pe?ni? & bdquo;super ksi??yca ", pod stopy Anny. Jedna po drugiej dotykaj? jej brodz?cych w wodzie stóp. Czwarta, najmniejsza, najja?niejsza, pozosta?a prawie niezauwa?ona. A przeciez, je?li te muszle mia?y by? zwiastunami zmian w zyciu & bdquo;pociagajacej szatynki o orzechowych oczach " i jej partnera, to w?a?nie ta ostatnia, ta czwarta by?a ich zapowiedzi?. Ale o tym nie wie jeszcze Anna, Francuzka po mamie i Polka po ojcu, warszawianka z serca i mieszkanka poludniowej Florydy z wyboru, ani Lou, t?umacz, dziennikarz o nowojorskim pochodzeniu. Oboje s? & bdquo;rozbitkami z Manhattanu ". Nawet Ninon, kotka-znajda o puszystym ogonku. U?o?yli sobie bezpieczne, wygodne zycie we florydzkim subtropiku. Nie maj? jakich? wygórowanych zawodowych ambicji. Anna jest zadowolona z pracy lektorki francuskiego na jednym z miejscowych uniwersytetów. Towarzyszenie w czasie weekendow zamo?nej, starszej pani, Kanadyjce z francuskiej rodziny Hugenotów, mia?o stanowi? jedynie ?ród?o dodatkowego dochodu, ale stanie si? przyczyn? kompletnego rozchwiania przewidywalnego, spokojnego, zdawa?oby si? ?wiata obojga. Anna przywi?zuje si? do Véronique, & bdquo;liliowa dama " do niej, przyja?ni?, w której ró?nica wieku dwóch pokole? tylko j? wzbogaca i podsyca. Ta proza p?ynie wartko, wielow?tkowo, zaskakuje prze?omami i meandrami, ale nie p?dzi, jest niespieszna, relaksowa. Wiele mo?na si? dowiedzie? z weekendowych godzin sp?dzanych na rozmowach z Véro, która zag??bia si? w lekturze Wojny Peloponeskiej Tukidydesa i by wyt?umaczy? sobie wspó?czesny ?wiat, zanurza w, Boskiej Dantego i tak modnej obecnie dystopii. Wiele jest wtr?ce? z mediewistycznych pasji Anny, sporo nawi?za? kulturowych, nawet kulinarnych, do tych wielu ?wiatów, z których obie kobiety pochodz?, a które obie ??czy obszar wspólnego im j?zyka, ale i tego te?, co Anna nazywa & bdquo;szyde?kowaniem ": przeskakiwaniem z tematu na temat. No i jest jeszcze, a mo?e przede wszystkim, ta smu?ka zapachu klasycznych m?skich perfum firmy Givenchy. Mo?e ona sprawia, ?e Anna porzuca kartezjanskie, racjonalne ramy, które stara?a sobie narzuci? i z ca??, s?owia?sk? nami?tno?ci? zatapia si? w b??kitnych oczach. Do sza?u, do dna, a pozornie spokojne jasne niebo nad jej g?ow? zmienia si? nagle w tropikalny, florydzki huragan...