Haiku, sonety i piosenki bez melodii

W nowoczesnej poezji wszystkie chwyty s? dozwolone. Tak mog?oby si? wydawa?. Jednak zawsze starano si? wt?oczy? j? w jakie? ramy. Raz dadaizmu, raz futuryzmu, albo jeszcze innego -izmu. Pisa?o si? bez kropek i przecinków, ignoruj?c ortografi? i wszelkie mo?liwe regu?y. Ale bez regu? ich negacja nie mog?aby zaistnie?. Postanowi?am wi?c okaza? im nale?ny szacunek. Tradycyjne haiku musi zmie?ci? si? w trzech linijkach i w okre?lonej ilo?ci sylab. Nie mog?am oprze? si? ch?ci wypowiedzenia si? w tej formie. A potem hajda na sonety! Te? trzeba liczy? linijki i ustawi? rymy w okre?lonym uk?adzie. Uf! Na koniec nie mog?o oby? si? bez odrobiny anarchii. S? wi?c piosenki bez melodii i rytmu, bo jestem niemuzykalna. Japo?ski j?zyk straci? monopol na haiku. Pisze si? je po polsku, szwedzku i w wielu innych j?zykach. Dlaczego sta?o si? tak popularne? Wyw?drowa?o z Japonii w ramach globalizacji? Fascynuje egzotyk?? Haiku nie jest zreszt? wyj?tkiem. Kto? móg?by zapyta?, jak ?mia?am napisa? sonety po Petrarce, Szekspirze i Mickiewiczu. Odpowiem krótko, te? pytaniem. Po co dzieci ucz? si? chodzi?, skoro biega?o przed nimi tylu marato?czyków? Piosenki umie?ci?am w tomiku z jedynego powodu. Komputer jest równie cierpliwy jak papier.