?wiat porzuconych dzieci

"Prowadz?c przez lata program leczenie dzieci z ubogich ?rodowisk, w szczególno?ci dzieci o polskich korzeniach z by?ych republik sowieckich, mia?am okazj? przyjrze? si? kulisom du?ych domów dziecka, a tak?e ?yciu dzieci ulicy" – opowiada w „?wiecie dzieci porzuconych” autorka, Jadwiga Wojtczak – Jarosz. I w?a?nie o tym pisze. „Mówi? jednak, ?e zg??bi?am psychik? tych sierot, lecz?c ich kruche cia?a, by?oby du?? przesad?. W moich notatkach (…), obok opisów dolegliwo?ci somatycznych i typowo lekarskich obserwacji, znajduj? zapisy rozmów z dzie?mi i opisy wydarze?, które naszym spotkaniom towarzyszy?y. Na marginesie zeszytu notowa?am zawsze „na ?ywo” to, co mówi dziecko i jego opiekun. Te rozmowy, zamieszczone tu z zachowaniem ich oryginalnej stylistyki oraz wywiady ?rodowiskowe stanowi? zasadnicz? tre?? ksi??ki (…). Dziecko, które trafia do domu dziecka niesie ju? ze sob? baga? smutnych do?wiadcze?. Ma w pami?ci w?asn? dysfunkcyjn? rodzin?, nierzadko ?ycie na ulicy. Przed sob? - niewiadom?. Skoszarowanie w du?ym domu dziecka, to kolejny etap sieroctwa. Dzieci te rzadko mówi? o sobie. Nie pisz? pami?tników, nie notuj? wydarze?, nie prowadz? dzienników, do zwierze? dochodzi wyj?tkowo. A jednak ka?de z nich to ?ywa ksi?ga swoistych zapisów - ?ladów pami?ciowych nie zawsze u?wiadamianych, które daj? o sobie zna?, utrudniaj? ?ycie, bol? przypomnieniem, potrafi? - nawet ju? w doros?ym ?yciu - odezwa? si? niespodzianie, zaskakuj?c niezorientowanego rozmówc?.