Miniatury

Gdy patrzymy w czas miniony – ten codziennie wpisywany w ludzkie twarze, zakl?ty w starych fotografiach, przekuwany mozolnie w muzyk?, k??bi?cy si? w kielichach martwych klepsydr – wci?? nie mamy pewno?ci, czy to, ?e jeste?my, wa?niejsze jest poprzez to, ?e byli?my, czy poprzez to, ?e jeszcze (przez czas jaki?) b?dziemy? Co od ?wiata wzi?li?my – czy to, co mu dali?my? Czy lepszy by? wtedy, gdy do niego wchodzili?my, czy teraz, gdy powoli go opuszczamy i nic ju? nie mamy do stracenia? Nocne upojenie przesz?o?ci? trwa?o krótko. Pomaga? alkohol, nap?dza?a stara studencka piosenka, która niepotrzebnie przywo?a?a „t? nasz? m?odo??”. Mo?e dlatego tak szybko umieraj? takie spotkania. Nie zabija ich pami??, tylko bezradno??. Wspólnota bezradno?ci. Ostatni kieliszek szampana, spacer parkow? alej?, milcz?cy dzwon na ko?cielnej wie?y, wszystko to ma si?? wieczno?ci. Bo kolejnego spotkania w tym sk?adzie ju? nie b?dzie, a odleg?o?? zmieszana z czasem oznacza zwykle ma?? ?mier?… „Miniatury” s? prób? opisania zmiennej i zmieniaj?cej si? rzeczywisto?ci, prób? uchwycenia tej zmienno?ci poprzez g?os pojedynczego cz?owieka zmagaj?cego si? z tym wszystkim, co przynosi codzienno??. Zachowanie w ?wiadomo?ci tego, co czujemy i my?limy, realizuj?c swój w?asny scenariusz czasami nazywany losem... Krótkie opowiadania czasami lepiej ni? inne narz?dzia opisuj? rzeczywisto??…