Cie? szcz??cia

Gdy zachorowa?am na anoreksj?, by? rok 1994, mia?am 16 lat. Nie by?o Internetu, a s?owa anoreksja czy bulimia nie figurowa?y nawet w s?owniku wyrazów obcych. Co dwa tygodnie l?dowa?am u internisty w rejonie z coraz to nowymi objawami „nerwicy ?o??dka” i dostawa?am kolejne zalecenia ?ywieniowe (odstaw pieczywo, nie pij mleka, jedz wi?cej gotowanej marchewki, nie jedz mas?a itp. itd.). W ko?cu piel?gniarka szkolna co? zacz??a podejrzewa? i razem z wychowawczyni? wezwa?y moich rodziców na rozmow?. Tak trafi?am do psychologa, psychiatry, endokrynologa, na grup? wsparcia, a nawet do holu psychiatryka, z którego uciek?am szybciej, ni? tam wesz?am. Tu chodzi nie tylko o jedzenie, to ksi??ka o z?ych relacjach. Opowiem histori? ma?ej dziewczynki z dzieci?c? depresj?. Dorastaj?cej dziewczyny z anoreksj?, bulimi? i depresj?, poszukuj?cej siebie. Kobiety z borderline uwik?anej w zwi?zek z psychopatycznym narcyzem. Jedzenie, niejedzenie, odchudzanie, objadanie si?, rzyganie, przeczyszczanie to zachowania kompulsywne. Redukuj? napi?cie, ci??ko si? od nich powstrzyma? i bardzo szybko staj? si? na?ogiem. Za po?rednictwem mojej historii chc? dotrze? do osób tocz?cych podobn? walk?, do m?odych dziewczyn i kobiet, do ich bliskich, do ich terapeutów i nauczycieli. Wiem, ?e nie dotr? do wszystkich dotkni?tych tymi zaburzeniami, cho? bardzo bym chcia?a. Potrz?sn?? tymi nieszcz??liwymi, zagubionymi, wychudzonymi. Przemówi? do nich. To bardzo ambitne i inteligentne dziewczyny. I bardzo bardzo smutne.